حس شنوایی در اسب ها





حس شنوایی در اسب بسیار حساس تر است و به عبارت دیگر وسعت بیشتری نسبت به شنوایی در انسان را دارا می باشد. زیرا فرکانس شنوایی انسان 20 تا 28 کیلوهرتز است و در اسب این میزان بین 33 تا 60 کیلوهرتز می باشد و در حقیقت اسب ها با گوش های بسیار متحرک و نسبتا بزرگ خود قادر هستند گیرنده شنوایی را در جهت منبع صوتی که در جهات مختلف می باشد چرخش داده و به این ترتیب اصوات را به راحتی بشنوند.

به تجربه ثابت شده است که اگر فرمان هایی که برای اسب صادر می شود همواره با یک لحن و کاملا جدای از یکدیگر باشد به مراتب قابل فهم تر می باشند. استفاده از صداهای تیز با تونی ملایم سبب تنبل بار آمدن حس شنوایی اسب ها می شود و او را در مقابل فرمان ها بی تفاوت می سازد.

آن چه که مشخص شده است آن است که اسب ها می توانند با به وجود آوردن اصوات و شنیدن آن ها با یکدیگر ارتباط برقرار نمایند به عنوان مثال دیده می شود در زمان هایی که اسب ها احساس خطر و ترس نمایند، خرناس می کشند و یا در هنگامی که خواستار جلب توجه بیشتر از سوی مراقب خود هستند و یا زمانی که مادیان ها از کره خود جدا می شوند شیهه می کشند.

برخی از اوقات اسبداران با استفاده از این حس، آن ها را با صدای خاصی مانند سوت زدن و یا صوت و یا کلام خاصی شرطی می نمایند و اسب خود را برای آن چه که قبلا در ذهن او به همراه همین صوت نقش بسته است آماده می نماید.

در ایلخی ها با شرطی نمودن سرخیل آن ها که عمدتا سیلمی ممتاز آن گله نیز می باشد این توانایی وجود داشت که هر موقع اراده می کردند گله را از مراتع حرکت داده و به سایر نقاط منتقل کنند و در این ارتباط همان گونه که اشاره شد شرطی نمودن سرخیل گله به نوعی صوت و یا اصوات راه گشا می باشد.



نویسنده: دکتر مسعود خلیلی
گردآوری: hsoonheb